و اما آنچه به آن اشاره شده دو چيز است: يکي اشاره به اين که مادامي که پيامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم خداوند را ستايش کند و همواره از او طلبِ مغفرت نمايد، دين پيروز مي‌گردد و بر پيروزي‌اش افزوده مي‌شود، زيرا سپاس و ستايش و استغفار از مصاديق به جاي آوردن شکر است. خداوند مي‌فرمايد: لَئِن شَكَرْتُمْ لأَزِيدَنَّكُمْ [ابراهیم: 7]. «اگرشکرگزار باشيد به شما بيشتر خواهم داد». و اين در زمان خلفاي راشدين و بعد از آن‌ها نيز محقق گرديد و خداوند همواره دين خود را ياري مي‌کند تا اين که اسلام به جايي رسيد که هيچ يک از اديان به آن جا نرسيده بودند و چنان مردم به آن گرويدند که به ديگر اديان نگرويده بودند. تا اين که امت با امر و فرمان الهي مخالفت ورزيدند و آنگاه خداوند آنان را به سبب آن دچار اختلاف و تفرقه کرد و اين اختلاف پيامدهاي گوناگون داشت. و با وجود اين، خداوند چنان نسبت به اين دين و اين امت لطف و مهرباني دارد که در ذهن نمي‌گنجد.

و اما اشاره‌ی دوم اين است که زمان مرگ پيامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم نزديک شده است، و از آنجا که زندگي او بسيار با ارزش است خداوند به آن سوگند خورده است. و امور با ارزش از قبيل نماز و حج و غيره با آمرزش خواستن پايان مي‌يابد. پس امر نمودن خداوند پيامبرش را به اين که خدا را ستايش کند و از خدا آمرزش بخواهد، اشاره‌اي است به اين که دوران حيات او به سر رسيدهاست و بايد خودش را براي ملاقات با پروردگارش آماده نمايد و عمرش را با بهترين چيزها به پايان ببرد.

پيامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم هم قرآن را تفسير مي‌کرد و در نماز و در رکوع و سجده‌ی خود به کثرت مي‌گفت: «سُبحَانَكَ اللَّهُمَّ رَبَّنَا وَبِحَمدِكَ، اللَّهُمَّ اغفِر لي»«پاک هستي پروردگارا! و تو را ستايش مي‌کنم. بار خدايا مرا بيامرز».